Gerard’s lyme-besmetting
Dit is het verhaal van een tekenbeet die ik ergens in de zomer van 2007 heb opgelopen.
 | Allereerst kan ik mededelen dat ik de teek zelf nooit gezien heb, ik heb vakantie gevierd in de Ardennen, maar ik kan de besmetting net zo goed dicht bij huis hebben opgelopen. |
Augustus 2007
Zo in het begin van de maand augustus kreeg ik een beetje last in mijn rechtervoet.
Het voelde alsof ik mijn kleine teen flink gestoten had.
In eerste instantie heb ik daar niet op gereageerd, ik heb wel eens meer ergens een pijntje, bijvoorbeeld na een sportactiviteit en meestal gaat dat na een paar dagen weer over.
Dit ging echter niet over, de pijn breidde zich uit via de buitenkant van m’n voet, richting m’n enkel.
Uiteindelijk kreeg ik bovenop m’n voet tintelingen terwijl de rechter-buitenkant ‘doof’ aanvoelde.
Het begon nu ook echt pijnlijk te worden, tijd om even langs de dokter te gaan.
De eerste diagnose was: overbelast, neem ibuprofen en houd een paar dagen rust.
Dit heb ik geprobeerd, de ibuprofen haalde echter de pijn niet weg, het werd alleen maar erger.
Terug naar de dokter, dus.
Nu hebben wij waar ik werk de beschikking over een aantal bedrijfsartsen, ik kwam dus bij een andere dokter terecht. Deze gaf me het advies: veel bewegen, stoppen met ibuprofen en gewoon paracetamol gebruiken.
Ik heb precies 1 keer gesport, de volgende dag zat ik weer bij de dokter.
 | Deze dokter (weer een andere) hoorde mijn verhaal aan, constateerde dat mijn pijn uit de zenuwen kwam en maakte een verwijsbrief voor de neuroloog. Ik kreeg van hem een lage dosering Lyrica voorgeschreven, dat gaf een klein beetje verlichting. |
Ik zou nog 4 weken moeten wachten voordat ik bij de neuroloog terecht kwam. Dit is best lang als je constant vergaat van de pijn. Werken ging al niet meer en ’s nachts kon ik niet in m’n bed blijven liggen, ondanks de Lyrica, brufen en paracetamol. wat ik ondertussen als snoepjes slikte.
Ook slaaptabletten hielpen niet, zodat ik er uit begon te zien als een zombie en zo voelde ik me ook.
Op een gegeven moment ging het echt niet meer, met wat aandrang kon ik dezelfde dag nog bij de neuroloog terecht. Deze constateerde zenuwuitval in m’n rechterbeen en er werden longfoto’s en een mri-scan gemaakt. Ik kreeg weer Lyrica voorgeschreven, een 4 maal hogere dosis dan ik gewend was.
Dit hielp wel tegen de ergste pijn en ik was nu in ieder geval in staat om te slapen.
Ook werd mijn bloed getest op diverse afwijkingen (ook op Lyme).
Er werd echter niets gevonden, niet op de foto’s niet op de mri-scan en niet in het bloed.
De neuroloog heeft toen nog een spier-functie-onderzoek gedaan. Dit is een proces waarbij d.m.v. stroomstoten de werking van het zenuwstelsel wordt gecontroleerd. Een pijnlijke ervaring, die alleen maar bevestigde wat we al wisten, n.l. uitval van zenuwen in m’n rechterbeen. Ook werd er nog eens bloed afgenomen. Dit was ondertussen de 3e keer, weer werd er niets gevonden.
Een 2e mri-scan volgde, daarna ook nog een 2e spier-functie-onderzoek. Geen afwijkingen, behalve wat we al wisten.
1 november 2007
Ik werd ’s morgens wakker met een gedeeltelijke verlamming in m’n gezicht.
De bedrijfsarts stuurde me door naar de kno-arts omdat hij dacht dat ik een oorontsteking had.
De kno-arts vond niets, maar liet bloed afnemen, ook om op Lyme te testen. In dit bloedonderzoek werd niets gevonden maar ik moest na 4 weken nog eens prikken. Toen werd uiteindelijk de besmetting met borrelia geconstateerd.
Eindelijk vielen de puzzelstukjes op z’n plaats. Alle klachten die ik had waren terug te voeren op Lyme.De bacterie is niet altijd te vinden in het bloed. Hij kan zich verstoppen in je ruggemerg of in je gewrichten. Hier is hij niet te vinden en ook niet te bestrijden.
Ondertussen waren er wel bijna 4 maanden verstreken, er werd meteen met een antibioticakuur gestart. (Doxicycline, tabletten, 20 dagen)
De pijn was ondertussen gelukkig onder controle, de gezichtsafwijking was weer zo’n beetje rechtgetrokken en ik had alleen nog last van m’n rechtervoet.
28 december 2007
Na de kuur werd er een ruggemergpunctie gedaan. Hieruit bleek dat de bacterie nog steeds aanwezig was.
Er werd een nieuwe antibioticakuur gestart, met infuzen, elke dag, 30 dagen lang. (Rocephin, 2 gram).
Dit betekent dat je 30 dagen met een infuusnaald in je hand loopt en elke dag ongeveer een uur in het ziekenhuis ligt voor je ‘medicijn’.
Prettige feestdagen!
17 januari 2008
Ik zit nu op dag 20, ik voel me over het algemeen wel beter, op de pijn in m’n voet na. De antibiotica zorgt in ieder gevoel voor een goede doorspoeling van je darmen, dit schijnt normaal te zijn.
Verder ben ik snel moe, maar dat is logisch, denk ik.
26 januari 2008
M’n laatste infuus gekregen. Hiep, hoi!
Eindelijk kan ik weer beide handen normaal gebruiken. Op een paar blauwe plekken en wat prikgaten zie je er niets meer van.
Nu maar hopen dat de bacterie dood is. Volgens de arts is dat nu het geval, maar ik heb m’n twijfels.
In ieder geval voel ik me goed, niet meer zo moe en ik ben van plan weer gewoon hele dagen te gaan werken.
Gisteren heb ik zelfs een strandwandeling gemaakt. Dat is ook weer voor het eerst, dit jaar, dat ik weer wat lichaamsbeweging krijg.
4 februari 2008
| Vanaf nu wil ik eigenlijk alleen nog maar kijken naar mijn herstel. De meeste lyme-verhalen op internet hebben een minder goede afloop, ik ben daarentegen van plan om mijn ‘oude’ levensstijl weer volledig op te pakken. Dit houdt in dat ik mijn (vecht)sport weer wil beoefenen, dat ik lange wandelingen kan maken (25 km of meer) en dat ik een uur aan een stuk kan hardlopen. Om te beginnen wil ik ongeveer 10 kilo gewicht verliezen. In eerste instantie was ik een aantal kilo’s kwijt geraakt, maar tijdens de antibioticakuren heb ik die kilo’s met gemak weer terug gekregen. Of dit nu vocht is, of dat het komt doordat ik geen lichaamsbeweging had, dat weet ik niet. In ieder geval: vandaag heb ik voor het eerst weer gefitnessed. Ik wil niet meteen als een gek tekeer gaan, eerst maar even afwachten hoe het lichaam reageert op al die beweging en dan rustig opbouwen. Voor de zomervakantie wil ik toch wel weer een beetje in vorm zijn. |  |
15 februari 2008
Alles gaat goed, ik voel me stukken beter, de pijn in de voet blijft, maar ik kan er wel alles mee doen, zij het met mate.
Ik ben van de week naar de KNO-arts geweest, voor de zekerheid een gehoortest gedaan. Gelukkig is dat niet slechter geworden, ik blijk wel een selectief gehoor te hebben (ik hoor alleen wat ik wil horen), maar dat heeft niets met de tekenbeet te maken.
M’n humor komt ook weer terug.
- Wat is een teek die danst – Een discoteek
- Een teek die pillen verkoopt – Een apoteek
- Een teek die boeken leest – Een biblioteek
- Een teek bij de meeneemchinees – Een teek-away
- Een teek op vakantie – Een teek-it-easy
- Een verbrande teek – Een As-teek
16 November 2015, laatste update.
Het is nu 8 jaar geleden. Er is nu veel meer bekendheid met de ziekte, er wordt nu serieus mee omgesprongen.
De tests en behandelingen zijn verbeterd, maar toch blijft het gevaarlijk als je de ziekte oploopt.
Wat mijzelf betreft, ik ben “genezen”, de bacterie is dood.
Ik heb nog geluk gehad, ik heb er geen serieuze klachten aan overgehouden.
Wel is er een tinteling in mijn rechtervoet, die niet meer weg gaat. Die is er altijd, en als ik moe word, dan wordt het erger.
Mijn linkerooglid is lui en traag, wat resulteert in een oog dat gauw vuil wordt. Elk stofje is raak.
Daarbij werken de zenuwen links in m’n gezicht op een vreemde manier samen. Als ik eet en kauw, dan valt m’n linkeroog dicht.
Voor omstanders vreemd om te zien, maar voor mij ondertussen normaal.
Verder mag ik dus niet klagen. Vele lotgenoten zijn er erger aan toe.
Ik sluit hierbij het hoofdstuk af. Mocht iemand vragen hebben dan benik altijd bereid die te beantwoorden.
Mail dan naar Gerard